مردار شد

 

هر که را باشد طمع الکن شود
با طمع کی چشم و دل روشن شود


پیش چشم او خیال جاه و زر
همچنان باشد که موی اندر بصر


جز مگر مستی که حق پر بود
گر چه بدهی گنج ها او حر بود


هر که از دیدار برخوردار شد 
این جهان در چشم او مردار شد


لیک آن صوفی زمستی دور بود
لاجرم در حرص او شب کور بود


صد حکایت بشنود مدهوش حرص
درنیاید نکته در گوش حرص